Браун Фредерик - Арэна (На Белорусском Языке)
Фрэдэрык Браўн
Арэна
Пераклала Лiна Каўрус
Карсан расплюшчыў вочы i ўбачыў над сабой цьмяна мiгатлiвы блакiт.
Было горача. Ён ляжаў на пяску. Яму ў спiну ўпiваўся востры камень з
пяску. Карсан павярнуўся на бок, потым сеў, упiраючыся рукамi ў пясок.
"Я звар'яцеў, - падумаў ён. - Цi памёр. Цi яшчэ што-небудзь..."
Пясок быў блакiтны. Ярка-блакiтны. А блакiтнага пяску няма нi на Зямлi, нi
на адной з планет.
Блакiтны пясок.
Блакiтны пясок пад блакiтным купалам, - нi небам, нi столлю, а нейкай
замкнёнай паверхняй. Карсан чамусьцi ведаў, што яна замкнёная i канечная, хоць
i не мог гэтага бачыць.
Ён набраў жменю пяску, якi заструменiў памiж яго пальцамi. Струменьчыкi
заказыталi яго голую нагу.
Голую? Ён быў зусiм голы, i яго цела пакрылася ўжо густым потам ад
знясiльнай гарачынi i таксама стала блакiтнае там, дзе налiп пясок.
Але ў астатнiх месцах яно было белае. "Значыць, гэты пясок сапраўды
блакiтны, - падумаў ён. - Калi б ён толькi здаваўся блакiтным у блакiтным
святле, то i я быў бы блакiтны. Але я белы, - значыць, пясок блакiтны.
Блакiтны пясок. Блакiтнага пяску не бывае. I такое такой не бывае, як гэтая".
Пот сцякаў яму ў вочы. Было горача, як у пекле. Толькi пекла павiнна быць
дачырвана распаленае, а не блакiтнае.
А калi гэта не пекла, то што гэта? З усiх планет такi гарачы толькi
Меркурый, але гэта не Меркурый. I потым, Меркурый застаўся прыкладна за чатыры
мiльярды мiль ззаду ад...
I тут ён узгадаў, дзе ён быў толькi што. У маленькiм аднамесным касмалёце,
што нёс патрульную службу за арбiтай Плутона, на адлегласцi мiльён мiляў ад
фланга зямной армады, пастроенай у баявы парадак, каб сустрэць Прышэльцаў.
Ён успомнiў той раптоўны, рэзкi, трывожны званок, калi сiстэмы сачэння
зарэгiстравалi наблiжэння ворага...
Нiхто не ведаў, хто такiя Прышэльцы, як яны выглядаюць, з якой далёкай
галактыкi яны прыйшлi, - ведалi адно, што яна дзесьцi ў кiрунку Плеяд.
Першыя разрозненыя налёты на далёкiя калонii i апорныя пункты Зямлi.
Асобныя сутычкi памiж зямнымi патрулямi i невялiкiмi групамi касмiчных
караблёў Прышэльцаў: сутычкi, у якiх зямляне часам перамагалi, часам цярпелi
паразу, але дагэтуль нi разу не змаглi захапiць касмалёта працiўнiка. Не
засталося жывога i нiводнага жыхара калонiй, на якiя рабiлiся налёты, -
расказаць хоць што-небудзь пра Прышэльцаў не было каму.
Спачатку пагроза здавалася не вельмi сур'ёзнай - налёты былi нячастыя i
прычынялi не так многа шкоды. Iх касмалёты як быццам злёгку ўступалi зямным ва
ўзбраеннi, хоць крышачку пераўзыходзiлi iх у хуткасцi i манеўранасцi. Якраз
настолькi, што Прышэльцы, калi толькi яны не былi акружаныя, маглi выбiраць -
уступiць iм у бой цi ўцячы.
I ўсё-такi Зямля рыхтавалася да рашучай бiтвы. Быў пабудаваны небывала
магутны касмiчны флот. Чакаць давялося доўга. Але цяпер генеральная бiтва
наблiжалася.
Разведчыкi выявiлi вялiзны флот Прышэльцаў за дваццаць мiльярдаў мiль ад
Зямлi. Гэтыя разведчыкi так i не вярнулiся, але iх паведамленнi былi атрыманы.
I вось зямная армада, усе дзесяць тысяч касмалётаў i паўмiльёна касманаўтаў
размясцiлiся ў чаканнi за арбiтай Плутона, гатовая змагацца насмерць.
Бiтва мелася быць роўная для абодвух бакоў - аб гэтым можна было меркаваць
па рапартах перадавых патрулёў, якiя ахвяравалi жыццём, але перад тым, як
загiнуць, перадалi звесткi пра колькасць i сiлу флоту працiўнiка.
Пры роўнасцi сiл лёс Сонечнай сiстэмы магла вырашыць сама нязначная
выпадковасць. I рашэнне было б канчатковым - у выпадку паражэння Зямля i
